4 października 2013 roku. Uroczysty benefis z okazji 70-tych urodzin Generała Brygadiera w stanie spoczynku Feliksa Deli.

Na zaproszenie  Komendanta Głównego Państwowej Straży Pożarnej oraz Komendanta Szkoły Aspirantów Państwowej Straży Pożarnej w Krakowie, Lubelski Komendant Wojewódzki st. bryg. Tadeusz Milewski uczestniczył w uroczystym benefisie z okazji 70-tych urodzin Generała Brygadiera w stanie spoczynku Feliksa Deli – Pierwszego Komendanta Głównego Państwowej Straży Pożarnej. Uroczystości odbyły się w Szkole Aspirantów PSP w Krakowie.

tekst: mł. asp. Tomasz Stachyra KW PSP Lublin

Biografia Feliksa Deli – źródło KG PSP

Gen. brygadier Feliks Dela urodził się 4 października 1943 r. we wsi Kalina Mała w powiecie miechowskim. W 1948 r. wraz z rodzicami przeniósł się do miejscowości Miechów-Charsznica. Naukę w szkole średniej podjął w Technikum Górniczym w Dąbrowie Górniczej. Z tytułem technika eksploatacji złóż węgla kamiennego, rozpoczął pożarniczą karierę zawodową. W latach 1964-1967 studiował w Szkole Oficerów Pożarnictwa w Warszawie. Po jej ukończeniu objął stanowisko wykładowcy w Szkole Podoficerów Pożarnictwa w Krakowie.

W styczniu 1971 r. został zastępcą komendanta miejskiego straży pożarnych w Bytomiu, a następnie komendanta rejonowego straży pożarnych. W 1976 r. powołano go na stanowisko komendanta rejonowego straży pożarnych. W 1978 r. ukończył studia inżynierskie w Wyższej Oficerskiej Szkole Pożarniczej. Dodatkowo studiował organizację i zarządzanie na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach. W tym czasie brał udział w wielu seminariach i konferencjach organizowanych w Polsce i za granicą. W 1984 r. komendant główny straży pożarnych mianował go na stanowisko komendanta Szkoły Chorążych Pożarnictwa w Krakowie.

Dzięki niezwykłemu uporowi oraz fachowości stworzył i zrealizował ostatecznie w 1992 r. – wizję nowoczesnej szkoły, która zyskała nowe obiekty, poligon, młodą, ambitną kadrę, stając się tym samym najlepszą szkołą pożarniczą w kraju. W 1991 r. minister spraw wewnętrznych powierzył mu misję tworzenia prawnych i organizacyjnych podstaw nowoczesnej zawodowej formacji ratowniczej. Po jej wypełnieniu został pierwszym komendantem głównym Państwowej Straży Pożarnej, stając na czele sił ratowniczych biorących udział w wielkich i skomplikowanych akcjach ratowniczo-gaśniczych, m. in. takich jak: pożar lasów w Kuźni Raciborskiej (1992), wybuch gazu w budynku mieszkalnym w Gdańsku (1994), działania ratownicze podczas powodzi „tysiąclecia” w Polsce (1997).

Dzięki niemu straż pożarna zdobyła wysokie społecznie uznanie jako jedna z najbardziej profesjonalnych służb w kraju, gotowa nieść pomoc podczas każdego zagrożenia. Jego zasługą jest unowocześnienie technicznego wyposażenia straży pożarnych, odmłodzenie kadry i wzrost poziomu jej wykształcenia. W wyniku jego działania nastąpiła także znacząca przemiana w świadomości strażaków i społeczeństwa. Jego zasługą jest budowa dziesiątków nowoczesnych strażnic i modernizacja ponad 200 strażnic, wykształcenie setek oficerów i prawie 2000 aspirantów, stworzenie struktur międzynarodowej współpracy pożarniczej oraz grup szybkiego reagowania.

W listopadzie 1992 r. został uhonorowany awansem na stopień nadbrygadiera. Pięć lat później uzyskał stopień generała brygadiera. Jest kawalerem Krzyża Oficerskiego Orderu Polonia Restituta (I992). W 1994 r. został odznaczony Złotym Znakiem Związku Ochotniczych Straży Pożarnych RP.

Jest głównym architektem gruntownych przemian w systemie ochrony przeciwpożarowej, twórcą nowoczesnych służb ratowniczych Państwowej Straży Pożarnej oraz autorem krajowego systemu ratowniczo-gaśniczego do zwalczania różnego rodzaju zagrożeń dla ludzkiego życia i mienia oraz środowiska naturalnego. Jako szef Obrony Cywilnej Kraju w latach 1997-1998, zapoczątkował wdrażanie nowoczesnego systemu bezpieczeństwa cywilnego państwa.

Przeszedł w stan spoczynku w 1998 r. W 2000 r. przygotował koncepcję współczesnego systemu szkolenia ochotniczych straży pożarnych i nowoczesnej społecznej formacji ratowniczej. Opracowany pod jego przewodnictwem program „Feniks 2020” zyskał aprobatę Prezydium Zarządu Głównego ZOSP RP, którego jest członkiem. Przygotował Narodowy program bezpieczeństwa cywilnego, nadając wysoką rangę społecznym formacjom ratowniczym, w których upatruje fundament systemu bezpieczeństwa cywilnego państwa.

W 2001 r. minister spraw wewnętrznych i administracji zaproponował mu stanowisko dyrektora Departamentu Bezpieczeństwa Powszechnego MSWiA. Po przyjęciu tej propozycji reprezentował rząd przed komisjami sejmowymi, przyczyniając się do wprowadzenia w życie ustawy o stanie klęski żywiołowej, która stworzyła prawne podwaliny nowoczesnego systemu zarządzania kryzysowego w Polsce. Jest inicjatorem i autorem wielu wykonawczych aktów prawnych do ustaw w zakresie prawa kryzysowego i ratownictwa.

W lipcu 2002 r. został dyrektorem Centralnego Muzeum Pożarnictwa w Mysłowicach i szefem zespołu koncepcyjnego do opracowania ustaw o krajowym systemie ratowniczym, obronie cywilnej i służbach ratowniczych, pełniąc jednocześnie funkcję doradcy sekretarza stanu w MSWiA do spraw bezpieczeństwa powszechnego państwa.